Nabasa ko itong isinulat ni Bro. Daniel Xenon Ngujo, MJ para sa lectionary ng Promotion of Church People's Response at maraming bumalik na ala-ala sa akin tungkul sa maraming taong nag-alay ng kanilang buhay para sa bayan:
"I want to share a story of a mother whom I met in our apostolate in one of the urban settlers’ area the National Capital Region (NCR).
She lived in a dilapidated hut. She lived with her husband who was sick of tuberculosis. I was struck when I asked her, Nanay bakit di ka na lang magpahinga sa pagsasali ng rally para magfocus ka na lang muna sa husband mo, total may mga iba naman na sasali…
She answered with conviction, alam mo, Brother, ang ginagawa ko ay di madali. Siguro para sa ibang tao na nakakakita nito, pwede nila akong tawaging gaga kasi mas binigyang pansin ko pa ang rally kaysa husband ko… inaasikaso ko siya at di ko pinabayaan ang asawa ko…ang pagtugon ko sa taong bayan ay sinimulan ko noon, noon pa, bago ka pa siguro isinilang.
Ito ay di lang bahagi ng buhay ko kundi ito na ang buhay ko. Masayang-masaya ako kapag nakapaglingkod sa kapwa. Kung minsan dyan sa daan ay gutom ka habang nasa rally, hindi ito ang iniisip ko kundi ilan pa kaya ang gugutomin na bata dahil sa kahirapan… Ito ay parang misyon ko na… tulad mo rin Brother marami ka nang na-give up na at siguro ngayon may maganda ka ng trabaho at kotse, pero pinagpatuloy mo yung misyon na sinimulan ni Kristo…. This conversation really inspired me –that of a simple wife taking care of a sick husband and at the same time radically following Christ for the sake of the gospel."
